فراز فریدمرندی
تذکره نگاری به مثابه تاب اوری: بررسی موردی رفیقی نه مگر کوهستان نوشته بهروز بوچانی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- تاریخ دفاع
- ۲۸ خرداد ۱۴۰۲
- ساعت دفاع
- چکیده
-
«رفیقی نه مگر کوهستان» نوشته بهروز بوچانی در یکی از بازداشتگاه‌های سابق مهاجران فراساحلی استرالیا، نه تنها مستندی است ارزشمند از آنچه که در مرکز پردازش منطقه‌ای مانوس در زمان فعالیت آن رخ داده ، بلکه پنجره‌ای است ایده‌آل درمورد ذهنی که دچار ضربه روحی شده است. این مطالعه با هدف بررسی این موارد از تجارب آسیب‌زا و سبک خاص بوچانی برای مقابله با آن‌ها انجام شده است. در این تلاش، این مطالعه عمدتاً از آثار اصلی کتی کاروت در ایجاد چارچوب و تعریفی برای مفهوم تروما و چگونگی تجلی آن در ادبیات، مفاهیم تاب‌آوری روایی و بازتاب روان‌درمانی بوریس سیرولنیک، و کاوش سوزت هنکه در مورد پتانسیل درمانی زندگی استفاده می‌کند. این مطالعه به این نتیجه می رسد که بوچانی چگونه خاطرات آسیب زا قبلی از سرزمین مادری کردش را با خاطراتی که در مانوس از آن رنج برده است روی هم قرار داده و چگونه با ترکیب آن خاطرات آسیب زا با خاطرات شادتر و نمادهای اساطیری و فرهنگی سنتی کردی در روند نوشتن کتابش باعث ایجاد تاب آوری در برابر ظلم آشکار در شکلی جدیدی از اسکریپتوتراپی می شود.
- Abstract
-
Written from within one of Australia’s former offshore immigrant detention centers, Behrouz Boochani’s No Friend But The Mountains is a not only a valuable documentation of what happened on the Manus Regional Processing Centre during its time of operation, but it also serves as an ideal window into the mind of someone undergoing trauma. Therefore, this study aims to investigate these instances of traumatic experience and Boochani’s specific brand of coping with them. In this endeavor, this study mainly utilizes Cathy Caruth’s seminal works in creating a framework and definition for the concept of trauma and how it manifests in literature, Boris Cyrulnik’s concepts of narrative resilience and psychotherapeutic reflection, and Suzette Henke’s exploration of the therapeutic potential of life-writing. This study concludes that Boochani’s superimposition of previous traumatic memories from his Kurdish homeland onto the ones he suffered through on Manus, and how the intermingling of those traumatic memories with happier ones and traditional Kurdish mythological and cultural symbolism in the process of writing his book, generates resilience in the face of open oppression in a novel form of scriptotherapy.