زهراسادات شریفی
بازتاب صورت بی صورت در تصویرگری ژاپن بر اساس دیدگاه کیتارو نیشیدا
- رشته تحصیلی
- فلسفه هنر
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- ادبیات فارسی و زبانهای خارجی
- شماره ساختمان محل ارائه
- ۱۷
- نام کلاس محل ارائه
- کلاس ۲۰۷[۲۰۲۰۷]
- شماره کلاس محل ارائه
- ۳۰۷
- تاریخ دفاع
- ۲۵ بهمن ۱۴۰۲
- ساعت دفاع
- ۱۵:۳۰
- چکیده
-
نقاشی ژاپنی گواهی بر درهم‌تنیدگی عمیق بیان هنری و تفکر فلسفی است. آثار هنری ژاپنی که ریشه در سنت‌های چندصدساله دارند و با امور معنوی آغشته شده‌اند، بیننده را تشویق به فراروی از ظواهر سطحی برای کاوش در عرصة پژوهش‌های عمیق فلسفی می‌کنند. در مرکز این کاوش، مفهوم صورت بی‌صورت نهفته است؛ مفهومی که طبقه‌بندی متعارف را به چالش کشیده و به تفکر در ماهیت وجودش دعوت می‌کند. در همین راستا، ذن‌بودیسم به عنوان یک ستون اصلی و اساسی عمل کرده که زیباشناسی ژاپنی بر آن تکیه دارد. تأکید ذن بر آگاهی از زمان حال، ناپایداری همه چیز، و انحلال تفکر دوگانه، هنر ژاپنی را با حس عمیقی از عمق و تعالی غنی می‌سازد. آموزه‌های ذن‌بودیسم در میان قلم‌موهای آب مرکب و ترکیب‌بندی مناظر تجلی می‌یابد و بیننده را بر آن می‌دارد تا خود را در زیبایی وصف ناپذیر «حال» غرق کند. ضمن این مسئله، بنیان فلسفی نیشیدا کیتارو روشنگری بیشتری را ارائه کرده و روزنه‌ای ارائه می‌دهد تا از طریق آن بتوان تعامل پیچیده میان صورت و بی‌صورت را در نقاشی ژاپنی کشف کرد. مفاهیمی همچون «تجربة ناب»، «باشو» و «هیچ» همچون چراغ‌های راهنما عمل کرده و مسیر را برای این مکاشفه روشن می‌سازند. نقطة اوج این کاوش در تحلیل نقاشی‌های منتخب ژاپنی از همان روزن فلسفی نهفته است. در نهایت، هنرمندان ژاپنی به طرز استادانه‌ای حس فقدان صورت را برانگیخته و از بازنمایی‌های مرسوم فرارتر رفته و بیننده را به دنیایی از امکان لایتناهی دعوت می‌کنند.
- Abstract
-
Japanese painting is a testimony to the deep intertwining of artistic expression and philosophical thinking. Rooted in centuries-old traditions and imbued with spiritual matters, Japanese works of art encourage the viewer to go beyond superficial appearances to explore the arena of deep philosophical research. At the center of this exploration lies the concept of faceless face; A concept that challenges the conventional classification and invites to think about the nature of its existence. In this regard, Zen Buddhism has acted as a main and fundamental pillar that Japanese aesthetics relies on. Zen's emphasis on awareness of the present, the impermanence of all things, and the dissolution of dualistic thinking imbues Japanese art with a deep sense of depth and transcendence. The teachings of Zen Buddhism are manifested in the mixed water brushes and composition of landscapes, prompting the viewer to immerse himself in the indescribable beauty of the "now". In addition to this, Nishida Kitaro's philosophical foundation provides more insight and provides an opening through which to explore the complex interplay between the face and the faceless in Japanese painting. Concepts such as "pure experience", "be" and "nothing" act as guiding lights and clear the way for this revelation. The high point of this exploration lies in the analysis of selected Japanese paintings from the same philosophical perspective. Finally, Japanese artists masterfully evoke the sense of facele ess and escape from conventional representations and invite the viewer to a world of infinite possibilities.