
مهلا دل زنده
بررسی الگوهای خشونت کلامی در ادبیات نمایشی ایران
- رشته تحصیلی
- زبان شناسي همگاني
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- ادبیات فارسی و زبانهای خارجی
- شماره ساختمان محل ارائه
- ۱۷
- نام کلاس محل ارائه
- کلاس ۱۰۲[۲۰۱۰۲]
- شماره کلاس محل ارائه
- ۲۰۲
- تاریخ دفاع
- ۲۷ شهریور ۱۴۰۲
- ساعت دفاع
- ۰۹:۳۰
- چکیده
-
در پژوهش حاضر در پی بررسی بازنمایی خشونت کلامی در ادبیات نمایشی ایران هستیم. برآنیم که ببینیم درصد بروز خشونت کلامی در تعاملات مختلف چگونه بوده و آیا این درصد معنادار است یا خیر. برای این بررسی بافت تئاتر انتخابشد و به این منظور ده نمایشنامه از پنج نویسندهی زن و پنج نویسندهی مرد بهصورت تصادفی برگزیده و خشونت کلامی را در آنها مطالعهکردیم. خشونتهای کلامی به هفت دسته شامل خشونت زن نسبت به مرد، خشونت مرد نسبت به زن، خشونت زن نسبت به زن، خشونت مرد نسبت به مرد، خشونت نسبت به خود، خشونت نسبت به حیوانات، و خشونت نسبت به کائنات و موارد نامشخص تقسیمبندی شدند. در کل ۱۱۰۱ جملهی خشونتبار گردآوری شد. تعداد جملات خشونتبار و تعداد نوبت گفتار یکبار یهصورت کلی و یکبار در هر گروه شمارش شد و براساس آن درصدهای هر گروه گرفتهشد. سپس مستقیم یا غیرمستقیمبودن خشونتها، زبانی، پیرازبانی، و غیرزبانی بودن خشونتها، میزان پاسخ خشونتبار متقابل، جهت قدرت، و جنسیت نویسنده در نسبت با تعداد خشونتهای بهکار گرفته تحلیلشد. برای بررسی این موارد از نظریههای متعددی نظیر ژیژک (۲۰۰۸)، کالپپر (۱۹۹۶)، شرت (۱۹۹۶)، و وبر (۲۰۰۲) بهره گرفتهشد. بیشترین میزان خشونت کلامی در بین هفت گروه با ۸۷/۳۴ درصد به گروه خشونت مرد نسبت به مرد و کمترین میزان با درصد ۱۸/۰ به گروه خشونت نسبت به حیوانات تعلق دارد. ۹۳/۷۵ درصد خشونتها مستقیم و نیز ۰۹/۸۴ درصد آنها زبانی بودند. در ۷۶/۲۱ درصد موارد پاسخ خشونتبار متقابل وجود داشت. برخلاف تصور، ۳۲/۷۶ درصد خشونتها بین افرادی با قدرت برابر اتفاق افتادهبود نه از سمت قدرت برتر به ضعیفتر. و در نهایت میزان استفادهی خشونت کلامی توسط نویسندهی زن با ۳۱/۵۳ درصد بیشتر از نویسندهی مرد بود. نتایج حاکی از آن است که در ظاهر استفاده از خشونت کلامی در بین مردان بیشتر است اما در لایههای زیرین زنان نویسنده خشونت بیشتری نشان داده و احساسات و امیال سرکوبشدهی خود را در آثارشان بروز میدهند. همچنین نتایج حاصل از گروههای تکجنسه و نویسندههای آنها نشاندهندهی عدم شناخت کافی زن و مرد از یکدیگر میباشد. حاصل آنکه بهبود مهارتهای گفتوگو و آموزش و تمرین آن میتواند در کاهش خشونت در سطح جامعه موثر بوده و به داشتن جامعهای مسالمتآمیزتر کمک شایانی کند.
کلیدواژهها: خشونت کلامی، ادبیات نمایشی، تئاتر، خشم، نمایشنامه، خشونت، زبان، گفتوگو، نمایش، زبانشناسی اجتماعی.
- Abstract
-
In the present study we are to survey the representation of verbal violence in dramatic literature of Iran. We want to see the percentage of verbal violence in different groups and if this percentage is meaningful. To achieve this aim context of theater was chosen and we chose ten play scripts from five man writers and five woman writers accidently. The verbal violence in these plays was categorized into seven groups including violence from women toward men, violence from men toward women, violence from women toward women, violence from men toward men, violence toward animals, violence toward self, violence toward the universe and nondefinite things. Totally ۱۱۰۱ violent sentences were collected. The number of violent sentences and the number of speech turns were counted once totally and once in each group. After that according to the numbers, the percentage of each group was accounted. Then directness or indirectness, verbality, reactions, power, and gender of the writer was analyzed. To surveying these things we used different theories like zizek, culpeper, Short, and Weber’s. the statistics shown that the most usage of verbal violence in the seven groups was by the group “violence from men towards men” with percentage of ۳۴.۸۹ and the least usage of verbal violence was in the group “violence toward animals” with the percentage of ۰.۱۸. ۷۵.۹۳% of the verbal violence was direct and ۸۴.۰۹% of them were verbal. In ۲۱.۷۶% of the cases there were violent reactions. Surprisingly, ۷۶.۳۲% of the violence was happened between equal people not from a dominant power toward a weaker power. Eventually, the percentage of verbal violence used by women writers with figure of ۵۳.۳۱ was more than men writers. The results show that although apparently the usage of violence in men is more, in the underlying layers women show more violence and they express their suppressed feelings and desires in their works. Besides, the statistics in the unisex groups and their writers show that men and women don’t have enough knowledge about each other. As a result, the improvement of conversation skills and its training and practice can be effective in reducing violence at the society and help to have a more peaceful society.
Key words: verbal violence, dramatic literature, theater, violence, play, language, conversation, social linguistics